Las ik dit net echt? 

“LAS IK DIT NET ECHT?” 

Dit is wat ik dacht toen ik een tijdschriftje las terwijl ik bij de kapper zat. “Zulke bladen lees je alleen bij de kapper” hoor ik mijzelf nog beschamend denken. Ik las het en heb meteen een foto gemaakt van het stukje dat mijn ogen deed rollen, omdat ik wist: ‘hier moet ik wat mee’. Dit dus. Delen.

Ik zal geen namen noemen.
Wel een kleine, anonieme, situatieschets.

Vader en moeder zijn al een aantal jaar gescheiden. Er zijn vier kinderen. Allen nog onder de 18 jaar. Papa en mama zijn allebei Bekende Nederlander (anders kom je natuurlijk ook niet in zulke bladen die bij de kapper liggen).
In het stukje staat te lezen dat het contact tussen papa en mama ‘prima’ is en ‘voor zover mama weet zijn de kinderen gelukkig’. Echter, het co-ouderschap verloopt niet altijd voorbeeldig.

So far, so ‘nog niet zo verrassend allemaal’, dacht ik nog.
Totdat ik bij de alinea kwam met daarin een ‘compliment’.
De mama in dit verhaal beredeneert als volgt: “Bij papa staan de kinderen nog steeds op nummer één. Bij mij ook. En dat kan veel strijd opleveren”.

En nu komt ‘ie.

“Dat is overigens een compliment voor onze kinderen, omdat er ook gezinnen zijn waar de vader of moeder die strijd niet levert. Ik denk dat (de vader) en ik evenveel van onze kinderen houden, omdat wij een gelijke strijd leveren”.

Au! Een misvatting
Hier word ik zó verdrietig van. Van deze misvatting. Een misvatting die ik nog te vaak hoor. Of lees.
Mijn herinnering schoot meteen naar een – mij altijd bijgebleven – uitzending van Zembla. De uitzending ‘Vechtscheidingen’ die ik in 2013 zag [1].

Voor het programma was een piloot gevolgd, David. Hij was – destijds al – acht jaar aan het procederen om zijn toen 9-jarige dochter vaker te mogen zien. Ook al had de juridische strijd hem destijds al 160.000 euro gekost, hij was niet van plan de strijdbijl te begraven. ‘Ik blijf vechten voor mijn kind. Hij was er van overtuigd dat hij zijn dochter te zijner tijd moet kunnen laten zien: ‘papa heeft er alles aan gedaan’.

Je zit in de vuurlinie
In dezelfde uitzending is ook een kind zelf aan het woord. De toen al 19-jarige Dara geeft haar reactie op strijd tussen haar ouders. Haar ouders zijn al uit elkaar sinds ze drie jaar oud was. Zij zegt over de strijd “het is uitputtend. Je wilt beide ouders niet verraden want je houdt van allebei. Soms heb je het gevoel dat je het nooit goed kan doen en dan voel je je hopeloos. Je zit in de vuurlinie”.
“Met strijd onthoudt je je kind voortdurend van dat wat ie nodig heeft, namelijk liefdevolle ouders. Dit onthouden is een vorm van kinderbeschadiging”, zo zegt emeritus hoogleraar Opvoedkunde J. Hermanns erover naar aanleiding van deze uitzending.

Met dit blog pleit ik er dan ook voor dat je als ouder niet in de misvatting stinkt van zo een schadelijke overtuiging ‘dat je strijdt VOOR je kind’. Maar dat je jezelf het helende doel stelt om een ouder te willen zijn die er voor het kind is. Samen met de andere ouder. En die vrede kan hebben met de relatie die er nu bestaat. Dat verdient wel al jouw energie.

Daarmee bewijs je jouw kind een gezonde & liefdevolle dienst. Naar mijn mening geeft dat reden om later met TROTS uit te leggen aan je kind: “het was zeker niet makkelijk, maar er was rust en acceptatie”.

Wil jij ook leren leven in liefde na je scheiding?

Geef je interesse door voor de workshop ‘de weken van reflectie’ die binnenkort is gepland neem contact op voor data eva@evafabius.nl | 06-15419871

Bedoelde uitzending terugkijken? http://zembla.vara.nl/dossier/uitzending/vechtscheidingen